معماری مرکز بین المللی فرهنگی اصفهان

این طرح که ابتدا به نظر می رسید به دلیل قرار گرفتن در بستری که کاربری شهری آن فضای سبز بوده و درآن مجوز ساخت صادر نمی گردد به نتیجه نرسد، بواسطه طرح ارائه شده، نه تنها موفق گردید که نظر شهرداری را در تغییر کاربری جلب نماید، بلکه بدون نیاز به مشاور محلی که معمولاً در این گونه کشورها ضروریست ؛ موفق به اخذ جواز برای طرح گردید .

بستر طرح در جزیره لیدینگو در فاصله کمی از مرکز شهر استکهلم و در حاشیه ساحل یک خلیج قرار گرفته است، دسترسی به مقر طرح از طریق جاده ایست که در محور غربی بدان نزدیک شده و سپس با گردشی به شمال آن مماس می گردد و چون در جناح غربی زمین نیز فضای سبز طبیعی گسترده ای قرار گرفته، در واقع نمای غربی زمین بسیار پر اهمیت می شود .

شاید به جرأت بتوان گفت زیباترین دیدها به جداره خلیج از مسیر این زمین می گذرد ، به ترتیبی که عابرین را وادار به تأمل و نظاره می کند . از این رو نمایندگان احزاب که عموماً گرایش سبز دارند در برابر مسدود شدن این منظره مقاومت می کردند. درجلسات مقدماتی به شهرداری قول داده شد که در طراحی سفارت از الگوهای متداول ساختمانی استفاده نشود و به نوع لایتجزایی، ساختمان و طبیعت در آمیخته شوند . درابتدا گزینه های گوناگونی درمورد جایگزینی و کالبد طرح ، تولید و مورد بررسی قرار گرفت اما بالاخره تصمیم گرفته شد تا ساختمان با حداقل عرض و در منتها الیه شرقی زمین مستقر گردد، تا کمترین مانع را از زاویه دید محور دسترسی شمالی برای شهروندان ایجاد کند که طبیعتاً در این حالت ضلع طویل ساختمان در جهت طول زمین قرار می گرفت وتنها برجستگی دربستر زمین، خط آسمان بنا، که درمحور دید جاده دسترسی نیز قرار می گرفت، در زاویه غربی قابل ادراک می گردید .

جهت ایجاد فضا، یک مخزن کشیده از جنس بتون در درون زمین در نظر گرفته شد که از دیواره های دندانه ای مجوف برخوردار می باشد .(Vault)

سپس یک پوسته از جنس چوب بلوط که معمولاً نمای ساختمانهای جزیره از آن ساخته شده اند ، با فاصله ای بر روی مخزن نهاده شد . (Soft skin)

بخشی از میانه پوسته باچند برش به سوی پائین و بالا دوران یافته است . شیب زمین که از سوی جاده به ساحل حدود ۷% می باشد، اختلاف رقومی، حدود سه طبقه مابین شمال وجنوب زمین ایجاد می کند که به دریافت نور و منظر در جداره جنوبی مدد رسانده در حالیکه بخش شمالی پوسته تقریبا به بستر طبیعی مماس گردیده است .

چند مکعب متشکل از سطوح شیشه ای (soft skin) که با زوایای تابشی زمستانی ، میان فصلی و تابستانی بریده شده در درون مخزن و زیر پوسته و با فاصله از جداره ها نهاده شده است. این برش ها همچون حیاط های مرکزی نور و هوا را برای فضای درونی تأمین می کردند.

در سازه بخش میانی، که درون مخزن دفن شده و سطح فوقانی آن با شیشه با ضریب انعکاس بالا به صورت یک آینه تخت پوشیده شده، از تیرهای افقی استفاده گردیده که در دو انتها به دیوار مخزن تکیه کرده و در میان به یک خرپای میانی متصل اند ، در نتیجه در میان این بخش ستونی وجود ندارد .

یک میله(tube) ، محوری طویل در طول مخزن بتونی که به صورت یک خرپای ویراندل سه بعدی می باشد به صورت ستون فقرات بنا عمل کرده و علاوه بر نقش سازه ای ، حمل شبکه و عناصر تأسیساتی را بر عهده داشته در عین حالمحور امن و اصلی ارتباطی این طرح را نیز پدید آورده است .

در واقع سازه در این طرح به صورت نمادین منعکس کننده حس درونی فضا و افت و خیز آن می باشد. چند شیبرو در بخش شمالی ، درونی و بیرونی و چند پله و یک آسانسور پانورامیک ، ارتباط عمودی ساختمان را تأمین می کنند. پارکینگ، تأسیسات و بخش خدماتی که نیاز به نور ندارند در بخش جنوبی در زیر پوسته در درون مخزن گذارده شده اند. محوطه این طرح در جهت شمال و جنوب شیار زده شده که در بخش میانی با چند تاخوردگی و برشهایی در دیواره غربی مخزن امکان دید ، نور و هوای طبیعی را در لایه پائینی مخزن فراهم می آورد.بدین ترتیب در حالیکه از بیرون از این بنا به جز پوسته ای از جنس الوارهای چوبی که در ضمن بخشی از محوطه سازی را پدید آورده، دیده نمی شود.طراح پروژه فرهاد احمدی